XX CENTURY

SIMBOL: AURORA

SIMBOL: BELA GOLUBICA

SIMBOL: NIKE

SIMBOL: BUĐENJE PROLEĆA

SIMBOL: VIVA LA VIDA

SIMBOL: TERAZIJE

SIMBOL: APIS

„Onaj koji dosegne svoj ideal samim tim transcedira samog sebe“

                                                Friedrich Niche

EVROPA XX VEK

                                Aurora XX veka je odavno svanula donevši sa sobom Belu golubicu simboliku duha i slobode, nakon dva rata, čovečanstvo je spoznalo da treba slaviti život u svim njegovim oblicima i manifestacijama. Spontanost XX veka ; koju si mnogi pokušali da obuzdaju; vazda je bila srivana s one strane samosvesne strane racionalne psihe anime; koja ga je brižljivo čuvala skrivenog u svom okrilju. Očuvala je lepotu slobodne, senzbilne, anarhistične egzistencije, kreativnog duha individualca ; ECCE HOMMO u slobodnim Polisima širom Europe.

               

Jer kao što bi rekao Niče u svom delu S one strane Dobra i Zla:

’’ Čovek od mudrosti bi lako mogao reći da je od Gospoda spao na nivo Životnje.’’ – a mi bi smo dodali da mu se to dogodilo iznenada, sasvim neočekivano u III Milenijumu.

               

Danas,postaje sasvim jasno na pragu III milenijuma da neposrednog življenja više nema, za sobom smo ostavili duh slobode koji je skriven kao fantom, zatočen u samosvesti objektivnog vremena. Slobodnog prostora je sve manje a Ά i Ώ savremenog čoveka je :’’Došao sam ovamo iz svetlosti i od bogova , sad sam ovde odvojen od njih.’’’ Daimon nas je odbacio u grotlo kolektivne masovne potrošaške kulture , indutrijskog proizvoda čoveka jedne dimenzije.Sa setom; blagim osećajem tuge se sećamo šta smo sve držali u dlanu sa nedoljivom lakoćom, krećući se kroz svet bez granica, bez nasilja, bez globalnog jednoumlja, a da nismo ni bili svesni u kakvom raju uživamo. Dok smo trošili poslednje minute svoje slobode, gubeći parče po parče svog individualnog prostora; duhovni – intelektualni duh Evrope je polako bio potiskivan sa zapadnih obala Atlantika. Taj dah, taj talas je izgledao opojno, kao i svaki kič upakovani sladunjavi parfume , ukusna udica koja je samo oduzimala a ništa nije davala uistinu.’’ Između kiča i visoke – elitne kulture odnos je takav da se sve oduzima a zauzvrat ništa ne pruža, gubi se originalnost, potiskuje se original a eksploatiše esencijalnost estesisa.’’[1].Doneo nam je jazz muziku,duh afro songa / rege ritam, bluz, soul, hip – hop, , istina je koju priznajemo. Doneo nam je san o Americi –Hoollywood movies, image prividnog glamura sa sve GRUČO Marksom pevajući na kiši, uz lik statue slobode ; kakve li ironije - dobijene kao poklon od Francuske. Image prividne dememokratije kroz ukidanja individualiteta, o zemlji zlatnog grumenja, kalifornijskog zlata. Mogavši da kupi sve što joj se prohtelo; da priušti dolazak kreativnih umova iz Evrope pre i nakon II WW rata, Amerika je postala bogata zemlja a siromašna duhovno sa isljučivim sluhom za money box.[2] Na tom kontinentu je nastalo mnogo pozitivnih i negativnih aspekata nasleđenih iz Evrope, prenešenih u kuferima emigranata, između ostalog nastao i Pop –Art i Op – Art i moćna filmska i muzička industrija. Danas je ova zemlja iako spada u najmlađu naciju u svetu vodeća sila u svim aspektima globalnog života. Ona je ta koja diktira tempo celom svetu u svim domenima življenja. A Evropa kao kontinuitet, sa stoletnim kulturnim i nacionalnim identitetom pojedinih i posebnih nacija koje polako tonu u svetu u kome dominira svet kapitala, money maker’s generacija; kojima odgovara čovek jedne dimenzije, unificirana yapi kultura žvakaće gume i Ray Ban u fazonu Mayami Vice kao i Kalvin Klain coiture.Ono što je danas elitno, vrhunsko, šik u Americi došlo je iz Evrope, u emigrantskim koferima.[3]

                Evropa je zadržala autentičnu sliku svojih nacija koje su XX vekova unazad izgrađivale svoju kulturu i tradiciju na judeo –hrišćanskim temeljima. Svaka nacija bilo da je anglo-saksonska, frankofonska, romanska ili slovenska je specifična po sebi i za sebe autentična što je neiscrpno blago Evrope. To je neodoljivi šarm ovog kontinenta koji će se kao Feniks iznova izdignuti iz esencijalne snage svog jezgra kao ptica Abraksas koja se svakih hiljadu godina rađa iz svog jajeta. Stoga zauvek i treba da nosimo sećanje na ta vremena, na te prostore sa osećajem resentimana i ljubavi koji su nosili u sebi evropljani skupa sa neugasivom iskrom JOY DE VIVRE! – DA BI SMO OPET IZNOVA JEDNOG DANA IZGRADILI AUTENTIČNOG ČOVEKA KAO što su bili mnogi znani i neznani protagonisti XX veka. Ljudi koji su stvarali, kreirali, delali i uticali na sve tokove i strujanja života u Evropi XX veka.

                Stoga Vas pozivamo da saslušate jednu priču koja je priča iz 1001 noći te epohe nakon velikih ratova: šezdesetih, sedamdesetih i na koncu osamdesetih koji su nagoveštaj rušenja TERAZIJA.

Jer kad čovek izgubi dodir sa onim što mu je bilo tako blisko a sasvim jednostavno i neposredno ; osećaj prema samom sebi; postaje svestan da je izgubio slobodu negde u vremenu III milenijuma.

Čovek u Dvadesetom veku otkriva Bel Epoch slobode - vrata jednog specifičnog rafinmana čiji je duh unela Francuska, država koja je iznova stvarala svoju državničku, diplomatsku, kulturnu , intelektualnu, umetničku elitu,nakon gradjanske revolucije. Na temeljima carstva Luja XIV koji su zbrisali Jakobinci; u građanskoj revoluciji; nastajala je, izgrađivala se jedna nova klasa citoayena. Stvarala se jedna nacija uopšte u humanumu sa osećajem za egalite, fratelite, liberte;  - koji će se proširiti po celoj Evropi. Francuska je sačuvala elemente starog intelektualnog sjaja, elitizam Sorbone, ali i naročiti duh slobode u svim vidovima života. Tako da će krajem XIX veka i u XX veku Pariz postati prestonica Evrope u svakom smislu.

Specifičnu vokaciju kulturi Evrope daje Italija koja je očuvala svoju aristokrtiju, skrivenu u nekadašnjim kneževskim državicama ; malim gradovima školujući i podižući nove generacije koji u sebi arhetipski nosili lepotu Renesanse Italije. Stari univerziteti u Pizi , Sijeni, Milanu i Rimu kao i lepota antičkih i renesansnih vremena , osećaj za lepršavost i lepotu u genetskom kodu Italijanske nacije su dragulj starog kontinenta. Svemu ovome pridružuju se anglo saksonske države Nemačka i Engleska sa svojim pragmatičnim shvatanjem i tumačenjem stvarnosti. U njih se slevaju slovenski stanovnici nekadašnje monarhije Austro – Ugarske sa svojim razlikama ali sa bogatstvom upletenog nasleđa različitih nacija i kultura koje su se vekovima mešale. Kao što će ruski emigranti sa svežinom duha osvojiti Pariz dvadesetih godina tako će mnogi disidenti umetnici iz Frankove Španije uneti dimenziju otkačene umetnički kanalisane sczihofrenije tridesetih. Tako će nakon II WW emigranti iz slovenskih zemalja iza gvozdene zavese doneti mnoga intelektualna bogatsva u tu zapadnu Evropu a medju nama su bili i ljudi sa prostora nekadašnje Ex Yu.

U XX veku Evropa,već vremešna elegantna dama preživeće dva rata; koji će izmeniti njenu političku i kulturno intektualnu mapu a pritom izgubiće ono što je najdragocenije a to su ljudi. U ovim periodima razaranja poginuće ili izgubiti živote mnogi velikani duha ili će završiti u koncentracionim logorima. A da ne spominjemo da će nacisti kao i staljinisti uništiti mnogobrojna dela iz tog perioda kao dekadentna i neperihvatljiva njihovoj politici. u III milenijumu.

A nakon svršetka II WW u Evropi se samo govorilo o tom ratu a onda je početkom pedesetih svet zaboravio na siromaštvo i počeo da živi punim plućima Dolce Vita na ulicama Rima. Pedesetih godina cveta Slatki Život u Italiji; iz koje izrasta šezdesetih životna groznica u Francuskoj, sedamdesetih Evropa postaje centar u kome se stapaju kulture iz dalekih egzotičnih zemalja sa evropskim rafinmanom; kombinacija koja daje neverovatan šarm u svim vidovima života.Sloboda stvaranja, sloboda izbora, sloboda ljubavi sve se to koncentriše na starom kontinentu sve do sredine osamdesetih.

     Pretpostavka za slobodu stvaranja je jedan razmljiv jezik definisan kao evopski common language koji se zasniva na subjektivnim konstitutvnim principima i individualnim pravima svake nacije po sebi. Kao da nas slike iz filma Bernarda Bertolučija iz filma XX vek uvode u taj svet stvarnosti koji se oblikuje u kontradikciji izmedju aristokratije i proletarijata sa početkom XX veka pa nas polako italijanski neorealizam Vitoria de Sike uvodi u Čuda u Milanu o magiji siromaha skupa sa filmom Kradljvici bicikla a onda nailazi Francuski Novi talas u filmu. Fransoa Trifo u svom filmu Jak and Jile nam demonstrira filozofiju Joy de Vivre, dok nas veliki reditelj Italian Frederiko Felini podseća na neodljivu lakoću življena u svom filmu Amarcord; bez obzira na rat. Kroz suze i smeh, uz sjajnu ekipu glumaca, kroz katharzis uz finoću poetike fotografije i zvuka, kostimografije i scenografije . Uvek je reč o pojedincu o njegovom subjektivnom Ja bilo da su u pitanju pokretne slike, književnost ili fine umetnosti. Jer setimo se da je XX vek u umetnosti otpočeo sa Dadom i Surealizmom, pobunom, anarhijom, borbom za prava pojedinca. Ali kao da nas je Kventin Tarantino američki reditelj i scenarista filma preselio u jednu drugu stvarnost krajem XX veka snimivši film Petparačke priče, film u kome je Evropa izložena podsmehu jasno i glasno a vrednosti Big Macka postavio na pijedestal. Nakon rata USA kultura; skupa sa najeftinijim izvorom zabave TV –eom; donosi jedan novi pojam u život a to je duh umnog kolektivizma. Koji je specifičan ali sa drugačijom konotacijom a ona se skriva iza reči demokratija, sve postaje dostupno svakom. Ona bi trebalo da se manifestuje u slobodi svakog čoveka kome je sad preko TV ekrana svedostupno u simulakrumu vidljivog. Jeftina Televizijska sapunica Dinastija postaje etalon mnogih vrednosti osamdesetih godina; između ostalog jedan od novih diktata u modi,simulaciji življena celibrity?! U suštini, ono što je bilo elitističko, avangardno, intelektualno; jer je moralo da bude takvo po sebi da bi davalo pozitivan impuls životu i stvaranju; biće srozano na nivo prosečnog masovnog konzumiranja.

  Demokratija/Diktatura u svim oblastima života sve do rušenja Berlinskog zida krojiće sliku Evrope i umesto da ovo rušenje učini svet još[KB1]  boljim i lepšim ovo rušenje će uspostaviti neke nove granice, nova pravila, definitvno ustoličivši globalizami i unifikaciju. Simulacrum bezličnog što Evropa nikad nije bila po sebi i za sebe u suštini kao i njeni žiteljim njena istorija i kultura, mozaik stvaran u slobodnim polisima širom Evrope u koji su upletena sva moguća saznanja, kreacije slobodnog duha.

Dvadesti vek se može podeliti na onaj pre i posle dva svetska rata i epohu globalizacije čiji talasi polako dopiru na obalu Evrope sa istočne obale USA sredinom osamdesetih. Sve do tog momenta strari kontinent ima svoju autentičnu kulturnu, intelektualnu, umetničku autonomiju. Poseduje bezuslovno primat u svetu kao neko ko je baštinio tradiciju kolevke svog ontološkog bića. Sve je to sinkretički sabrano u toj Evropi koja kreira, stvara i širi svoje talase koje magično utiču na sva kulturna, politička i sociološka događanja. U Evropi se stiče vrhunsko obrazovanje u svim poljima delatnosti, u Evropi i iz nje se dalje kreće u svet i u nju se vraćaju odjeci, akumuliraju nasleđa starih civilizacija. U Evropi je nekolika najstarijih univerzitetskih centara Sorbona, katolički univerzitet osnovan u XI veku i najstariji nemački u je univezritet u Pragu, potom Kembridž i Oxford u Velikoj Britaniji. Ta Dama, je preživela mnoge ratove i razaranja i stekla nauk da ceni individuu, kreatvnost, podvižnost, ludilo duha, i stoga je baš taj XX vek bezgranično mnogo darovao svetu. Ideali su postali stvarnost u svim sferama života; ti ideali nisu zlopotrebljavani već su bili involvirani u egzistenciju čoveka i bili podređeni njemu.Jer genijiajlnost po sebi bi bila nepodnošljiva ako ne bi posedovala skromnost i besprekornost a to je odlika XX veka. Genijalnost koja se rascvetala na krilima slobode jer je društvo već tridesetih godina bilo spremno na slobodne tvorevine a tek nakon WW sv. rata isto to društvo je shvatilo da bi trebalo poput antike slaviti DOLCE VITA!

Slobode u kome je Evropa uživala u jednoj bogatoj epohi nakon rata, oko tri decenije, slaveći autonomiju individualnog čoveka. Budući da sam čovek ne samo da znači nešto, već i jeste nešto i ostaje vrsta vrednosti univerzalne – zahvaljujući svojoj svojoj svojevrsnoj , automnoj, ponekad magičnoj egzistenciji. Čovek je nešto neobjašnjivo, ali on znači nešto egzaktno, on ima svoju vlasitost, autentično i automno je angažovan prema svetu, prema stvarnostii samom sebi.

 Šezdesetih i sedamdesetih godina glavna pulsirajuća žila u Evropi teče kroz tri grada u trouglu London – Pariz – Milano (Rim). Burna istorija, besmrtna lepota kulturna tradicija i samopoštovanje prema vlastitom nasledju učiniće od ovih gradova centar: umetnosti, literature, muzike, filmske i modne industrije. Ali ova kultura će zadržati poštovanje prema umjeću, prema zanatu, prema onome što je unikatno izrađeno, naročito u francuskoj pa i u italijanskoj modi. Zadržaće ljubav prema l’art pour l’art – u svakoj strukturi života u svakoj dimenziji koja se otvara pred nama u nostalgičnim slikama.Svaki pojedinac koji će se pronaći u nekom od ovih gradova ostvariće svoju autentičnost u vremenu hedonizma – dolce vita, koji se ispoljava kroz ’’nouvelle vague’’ muzike i literature, joy de vivre , bitnik pokretu, u swing žurkama ili rasipanju vremena u kafeima. Slobodno možemo reći da je Pariz grad u kome se odvija Renesansa Evrope XX veka! To je panoptikum genijalnog, suludog spektruma; skup moćnih slobodnih duhova koji će posejati mnoge klice valjanih plodova u svim oblastima života. Ako se samo setimo da je Francuska sa svojom ’’L’exception culturele’’ privukla kreativne umove iz cele Evrope a međ njima su i delali renesansni umovi poput: Markiz de Savinji,  Žana Koktoa, Saint Egziperi, Andre Marloa, Braće Limijer, Andre Bretona, Žaka Prevera, Pabla Pikasa, Andre Kureža, Serža Ginsbourga, Pako Rabana ili Man Reja. Filozofi koji će uticati na tokove misli XX i XXI veka: Alber Kami, Sartr, Fuko, Merlo Ponti, Bodrijar....Kao da je svetski duh učinio od jednog grada da postane omfalos ; pupak sveta; iz koga ce cvetati valjani plodovi koji su na polzu i korist humanumu. Ovaj grad postaće svetski centar ’’Experimentum mundi’’ – i u XX veku svi putevi će voditi u ovaj grad.

U Parizu se oduvek esencijalni život odvijao u kafeima (bistro) ; tu su donošene mnoge važne odluke i rađale se u zajedništvu mnoge zajedničke ideje. XX vek Pariza se delio na onaj salonski život citoayena i fenomenlogija kulta kafea- bilo je zanimljivo videti institucije Pariza Sartra i Simon de Bovoar kako žure da zauzmu mesta u nekom od kafea na Monparnasu: DE Mago ili Fleur. U salonima i iza debelih zavesa uticajnih porodica donošene su važne političke odluke koje su se držale načela prosvećenosti koje im je donela revolucija 1798 godine i docnije učvršćena nastankom IV republike, jer je Francuska bila veoma uticajna sv. sila.

U tom gradu Parizu egzistencijalne i strukturalističke filozofije Sartra i Fukoa, Merlo Pontija i Luja Altisera, renesansnih genija poput Žana Koktoa Ežena Joneska; devojke iz XIV buržujskog kvarta[KB2]  Pariza odevene u stilu Andre Courragesa[4] sa specifičnim čizmicama ’’fleet heeled ’’Courages’’ boot izmešane sa likovima koji su došli negde iz daleka, skupa sa studentarijom obuzetom ’’groznicom življenja’’. Dominantna boja u odevanju šezdesetih je crna; kao simbol egzistencijalista koji će podići na noge ’68 Pariz predvodjeni Sartom i Simon de Bovoar.Još jedna od revolucija će se desiti baš u tom epicentru događanja, kao ponavljanje one iz XIX veka 1848 i prodrmati celu Evropu!

Pariz kao otvoren grad koji je se napajao kretivnom energijom mladih generacija iz Španije odbeglih od Frankove diktature[5], Francuza rođenih u Magrebu (bivših francuskih kolonija, ); šarmom i intiligencijom momaka iz slovenskih zemalja sa Balkana, lepotom i duhom Rusa. Kao uvek žedan i gladan, spreman da primi ono što je intresanto, lepo, dekadentno, estetizovano, kretivno, plodno otvoriće širom vrata u XX veku.Mnogi će doći tu ; kao što se u Antici odlazilo u Atinu; da se napiju na Mon Parnasu božanskog stvaralačkog nektara a pri tome ostaviće svoj dragoceni stvaralački dar zauzvrat Parizu. Onaj koji je u sebi imao dovoljno snage i umešnosti a ako ga je uz to pratila sreća mogao je da uspe i pronadje sebe u ovom gradu ma šta da je bio i ma šta da je nosio u svom koferu, u svom odelu, cipelama. Sreća je bila na dohvat ruke samo je trebalo posedovati umjeće opuštanja i čekanja u beskonačnoj igri svetlosti i senke. Kroasani i braserije, bistroi i kafei, poznati – celebrity likovi bili su tu na svakom koraku da vam pruže ruku ako ste bili spremni na izazov – koji je život značio.

                Pariz je oduvek bio seksualno dekadentan grad ne samo po novelama Markiza de Sada ili dnevnicima Anais Nin  kao u Milerovoj Rakovoj obratnici; već je to bio deo tradicije još iz vremena Kralja Sunca Luja XIV. U to vreme je uspostavljena tradicija ljubavnice i ljubavnika i institucija kastrata koji su pevali na uvce plemićima. U to doba je samo francusko plemstvo imalo isključivo pravo da uživa u hrani, odeći, nakitu, izboru ljubavnika – jednostavno da uživa u životu dok je to običnom narodu bilo nedostupno. Mora se priznati da je iz tog aristokratskog miljea su potekla prefinjena umjeća’’savoire faire’’, galantna dopadljivost u ophođenju i ponašanju..A onda ih je jakobinska revolucija zbrisala sa karte sveta ali ostao je šarmantni duh nedozveljenog pervetiteta; koji je gradjanska klasa kontrolisala tokom XIX veka ali XX vek otvara sva čula filozofiji duha i tela:’’Joy de Vivre’’. Lude godine ranog dvadesetog veka, eksplozija džez muzike tridesetih ; rat koji će potisnuti mnoge navike Francuza osim one da budu samosvojni. Dolaze pedesete kroz francuski novi talas angažmana, šezdeste u duhu ’’ s one strane dobra i zla , sedamdeste disko muzike za djuskanje i otvorenih gej veza ispisale su mnoge stranice socioliških – filozofskih i literarnih analiza. Džozefina Beker i džez muzika , u kafeima i podrumima a kasnje i na velikim otvorenim scenama. Film, koji se manifestuje u Francuskom novom talasu ilustrovaće slike i prilike života ovog grada.

Mainstream ovog grada se ogleda u neograničenoj slobodi, poricanju vrednosti koje je uzdigla na pijedestal francuska elita ’’njegovo veličanstvo buržuj’’ u ljubavi prema životu i napajanju iz svih njegovih izvora. Posle iscrpljujućeg rata i posleratnog perioda uživalo se u konverzaciji, uživalo se u hrani, uživalo se bilo čemu što se moglo raditi Suština je bila da čovek – indvidualac udovolji samom sebi sasvim oslobodjen od morala da bi ostvario ne samo esteske senzacije već i intelektualne da se čovek kao racionalno biće ne bi osećao loše, sputano. Širiti osećaj ŽIVOTNE GROZNICE ZNAČILO JE NOSTI JE U SEBI. Sve što nam se dešava u životu onako kako bi rekli sa lakoćom jer život se ne može menjati. U njemu se dešavaju i loše stvari a trebalo bi ih prihvatati ne kao tragediju već kao momenat koji je već prošao jer sve teče,podučavala nas je filozofija filma Fransoa Trifo ŽIL i DŽIM; snimljenog po romanu Anrija Pjera Rošea . Iz tišine svoje bomeske tuge tako je pisala Fransaoz Sagan, podučavala nas o ljubavnicima otvoreno – lično i bez lažnog stida Margaret Diras šta znači reč ljubav. Ona priča o ljubavi bez patosa, patetike, baš kao što što nas Jursenarova vraća u Hadrijanovu ljubavnu prošlost. Sve je moguće: uživanje u dosadi, uživanje u patnji, strah od straha. To je jedna vrsta strukturalizma u kojem ništa ne bi trebalo uzimati za ozbiljno od kaprica do ljubavne veze u trouglu – jer jednu ženu dele dva prijatelja, sve je spontano i bezbrižno. Parižani su znali da žive strasno u nemogućim situacijama; što bi se reklo ako nešto nije činjeno iz ljubavi prema ljubavi iz zadovoljstvo za zadovoljstvo onda nije trebalo činiti uopšte. Ova vrsta života je izgledala kao revolt, revolucija surelaizam, anarhija, post  - modernizam, nagoveštaj pank subkulture. Na prvi pogled to je delovalo možda šokantno ali čovek je bio žedan slobode u tom XX veku i kočnice su polako popuštale udovoljavajući biću anime i animusa.

                Post modernizam kao i filozofija strulturalizma je vidljiva u POP ART i OP ARTU ; a jedan vid fenomenologija u kom se manifestuju je FUTURISTIČKA MODA FRANSUSKIH KRETAORA koji su pratili dva glavna toka a to je bio buntovnički swingerski-vogue Pariz i onaj drugi koji se manifestovao u subkulturi koji je kontrirao mainstreamu Bitnika i Swingera u Romanticizmu, Boemiji i stilu Dendija. Mnogi od njih eksperimentisaće sa futurizmom kao Pjer Karden [6], Andre Kurež,Pako Raban. Jedna od kolekcija Iv Sen Lorena biće uradjena u stilu pop arta lansirana kao ’’Mondrian lock’’ i lansirana u lancu butika Rive Goshe.U modi i dizajnu su dominirali homoseklsualci a to je bio trend koji ulazi i u sedamdesete kad se već otvoreno moglo sa ponosom reći da je neko gej a da ne bude izgnan iz svoje zemlje ili ubijen kao Lorka u Španiji u doba Franka. Sve je bilo podređeno LEPOTI!. Onaj koji je želeo da uspe u domenu koiture – mode odevanja, u bilo kojoj od njenih oblasti od dizajna, kreiranja odnosno kao njen promoter fotograf, fotomodel ili model znao je da je u Parizu gradu šika i elgancije pravo mesto za ostvarenje takvih ambicija. Bilo je i onih koji su sasvim slučajno uspeli u tradicionalno najačoj francuskoj branši – zanatu coiture – kao i vrhunskoj modi a da nisu imali nikakvih ambicija.Pariz je bio i ostao svet koji pripada kompleksnoj mitskoj i estetskoj strukturi te je mnoge slučajnosti koje su se same po sebi dogodile baš zbog eterične atmosfere koja je vladala nad gradom...........-

                U Sedamdesetim godinama u Parizu postaju dominantni noćni klubovi i diskoteke ; one su bile jedna vrsta prestižnih mesta na kojima se takodje okupljalo mondensko društvo. Byblos, Palace i Klub 7 koje je otvorao različitih godina Fabris Emer; čuven po prvom gej klubu koji je otvorio još 1963 Pimm’ Su u ulici Saint Anne a onda Klub Sedam je otvoren 66 pa Palace sedamdesetih gde se mogla slušati najbolja disko muzika – ovaj klub je bio vrhunska paralela Diskoteci 54 u New Yorku. Bila je to prava revolucija u Evropi da su se na jednom mestu mogli okupljati sasvim slobodno ljudi istog rafinmana, želja i ukusa dok je Fabirs Emer bio kralj noćnog života Pariza. U tim diskotekama se slušala muzika koja je važila za najbolju disko muziku Pariza; zahvaljujući DJ Guy Chevas; a pre disko muzike Soul i bluz. U tim klubovima mešali su se podjednako celebrity i običan svet; iz tih klubova oblikovala se moda stil življenja citoayena.

Ti klubovi nisu bili vrsta geta, kao što je to važilo za Njujork već su u njoj dolazili i muško ženski i gej parovi. Pariz se ponosio ovom slobodom iz koje će nastati avangarndi talasi valjanih plodova.  

Pariz je ipak bio centar Evrope u svakom smislu i tvorac jednog novog talasa; koji će u koncentričnim talasima uticati na sve tokove i strukture života u celom svetu.Neposredno je uticao na London i Rim iz njega su dolazili svi podsticaji bilo da je bila u pitanju filozofija, umetnost ili moda. London je ostao u izvesnom smislu specifičan ne samo što je bio glavni grad jedne zemlje; koja u bukvalnom smislu bila ostrvo ali je i bila velika kolonijalna sila koja je skupljala kao antikvitete uticaj egzotičnih kultura; zbog svoje društvene strukture i uvreženog analitičkog načina mišljenja koji se održao vekovima; mada nije ostao imun u odnosu na Pariz. Dok su evropski gradovi upijali pariski duh nakon II WW bez distance u dimenzijama svojih struktura.

’’ Da je sve ispalo dobro po mene, jer sad ja volim svaku sudbinu a ko bi voleo da bude moje sudbine.’’ – Niče

                Dečiji san nikad nikad ne biva uništen u čoveka, iz njega još uvek zrači duboka čežnja, osećanje, duboka strast kao inspiracija da se napiše ova pripovest! To  je priča o čoveku XX VEKA; poput jedne životna slike o fenomenologiji zlatnog perioda Evrope tridesetak godina nakon XX sv. rata; o animusu koji je prošao kroz sferično ogledalo, kroz prelomljenu prizmu svih duginih boja. Čovek koji je istražujući Puteve slobode’’ tražeći opasnost u sreći, utočište u izazovu, kao u snu u kome su beskrajno isprepletene niti fantazije, erotike i melaholije, pokazao da onaj koji ume da vlada sobom dominira nesvesno u svetu oko sebe. Priča o X, kroz koju se prelama u detaljima, momentima, u druženjima i prijateljstvima sa protagonistima istorija evropskog zlatnog perioda. Povest o životu, povest o vremenu koje je na svojim plećima izneo jedan Ecce Hommo sa lakoćom, sa osećajem teskobe svakodnevnice, uz smisao za tragikomediju egzistencije u svim njenim vidovima. Čovek koji je bio bezuslovno slobodan po prirodi; u večitoj potrazi za plavetnilom nebesa, u traganju za ’’još-uvek ne’’ i za izlazom.  U bezuslovnom smislu rekli bi smo da je njegova egzistencija simbol ove epohe o kojoj smo vam pripovedali. Možda nam on sam neće reći ništa, ili sasvim malo ali ići ćemo njegovim tragom, prateći njegov pokret, njegove puteve, tumaranja, lutanja, avanture; njegovu senku! Ovo je jedna priča koja ima svoju unutrašnju dinamiku, individualni ritam čoveka bez limita i stega; priča čoveka koji je anarhista u duši a u suštini duboko patrijahalni balkanski tip....

                Možda će nam ljudi, zbivanja, mesta, okolnosti delovati bajkovito, po malo nestvarno jer su uvijeni u taj                Onaj koji pripoveda biografiju jednog čoveka kao što bi rekao Norman Majler bi trebalo da poseduje bar pet procenata te ličnosti u sebi! Teško je to i zahteva veliku veštinu da bi se isplela savršeno istkana pripovest o neuhvatljivom liku jer kao što veli stara Zen priča:

                ’’U davno doba bogati Japanac došao je da naruči sliku pevca kod čuvenog kineskog akvareliste. Kinez je pristao obećavši da će slika biti gotova za godinu dana. Ali, nakon godinu dana, kad je Japanac došao po sliku Kinez mu reče da još uvek nije gotova te da dođe sledeće godine. Više puta je Japanac dolazio ali ali Kinez akvarelista mu nikako nije mogao predati sliku. Te kad je već desetleće prošlo, konačno zapita Slikara :’’Pa šta si radio sve ove godine, gde je slika? – na šta mu je Kinez odgovorio otvorivši mu vrata svog ateljea – ’’Pa evo pogledaj, pa se uveri da ni jedan akvarel ne predstavlja pevca onako kako ti želiš.’’ Zbilja, Japanac uđe u sobu gde je bilo više desetina porteta, čudesno lepih, različitih, kočopernih, ponositih, savršeno lepih u različitim duginim bojama, beše to izložba, presek rada Kineza akvareliste. ’’

Kinez je bio iskren i pošten prema samom sebi i Japancu; da ma koliko god veštine i truda, umjeća i vrhunskog znanja uložio slika nikad neće doslovno predstavljati ono što jeste.

---

[1] Heramn Greenberg: Kitch, Francfurter Verlage, 1986,pg.102.

[2] Ovo će vam potvrditi mnoge filmske zvezde poput Grete Garbo, Luisa Bunjuela, Jo AN FONTEJN ili Nikola Tesla koji je umro u bedi nakon što su od njega uzeli što su mogli!

[3] Dovoljan je primer jednog od najelitnih magazina nastalog u Parizu pod rukom Conde de Nast: Vogue – da je on danas vlasništvo vlasnika u SAD.

[4] Andre Courages, baskijac poreklom, još jedan došljak preko Pirineja donosi pregršt ideja koji će stvoriti uticati na magični svet mode. A tek Bitlsi , čiji je on stilista i manija koja će zavrteti celom svetu Um!?

[5] Pako Raban, rodjen 1934 u San Sebastijanu, arhitekta po obrazovanju, kretor i dizajner odeće i nakita, mistik po duhu i vokaciji – koji po prvi put uvodi crnkinje na modnu scenu.

[6] Radio je kompletan satjling za Bitlse; dok su njegovi ženski modeli bili odeveni u uske kožne kombinezone izradjene u koži . Dozajnirao je post  edvardijaski – lock čipkanih bluza u filmu Viva la Maria u kom je igrala Brižit Bardo za koji je scenario pisao njen bivši suprug Šak Krijer.

---

 [KB1]Worholova kritika konzumentske kulture....

 [KB2]Parizanke

Deep Fulffilment & Amorous Perspective...@ Anja ^& Rene Magrrite

It might be thought that if one gets rid of all emotions, one will become as  torpid and unresponsive as a log. But this is completely false. When the mind is free , it is lucid and free. 
Completely in peace and free from worries, disturbing emotions, has acute perception of others suffering and the law on the cause and effect; he feels them as keenly as if he had hair in his eye. He has a much finer sense of judgment and wider compassion.
People might say that if you don't express emotion it might lead to unhealthy states of mind. But emotions sometime could be expressed in many different ways. We should use intelligence . We don't have to repress our emotions us love, anger, happiness, fire, but we should control them..
Exactly we should avoid this fire from the fire..But how?
Deep sense of fulfilment ,  does not depend of the time, location or objects. It is is state of mind that grows the more one experience it. It is different from pleasure in almost every way. 
Actually for what we are seeking all life?
To depart ourselves from the influence of the destructive emotions is the kind of inner stability, clarity, and fulfillment that we are referring to here as happiness.
So have a nice week
Anja 

GOLDEN AGE OF DEMOCRACY

Democracy in Athena in comparison

With philosophy and politics term

Golden age

History of democratic institutions

In the 5 B.C., when all freeborn male citizens of Athenians possessed the franchise, the citizen roll numbered about 40.000, all of whom were entailed to vote in person at the meetings of the Assembly; among other cities, only a handful could muster more than 10.000. Plato fixed the number at 5040 for his ideals for his ideal state: Aristotle thought all citizens know eny another personally.

History of building ancient democratic institutions in Athena.

The people of Attica belonged to four phyla (tribes) or clans, whose identity survived the union under Athens, while their territory comprised three districts known as the Plain (Pediake), the Coast (Paralia) and the Hill (Diakria).            The population was early divided also in the three classes, Epudatrai, or nobles; Gergoi and Agroikoi, or farmers of hill and plain); and the Demiourgoi, or artisans, all of whom were ipso facto equal member of Eakklesia or Assembly. The arable land held by free man was immemorially inalienable of the clan. A Fourth class of freeman without civic rights, known as Hektomoroi, included agricultural laborers. Power gradually passed to the Aeriopagus or Council of Nobles, who supervised the three executive archons elected by the Assembly; the Basileus, the Polemarch and the Eponaymos, whose functions where broadly speaking, respectively religious, military and civil. The Archon Epynomos WAS chief magistrate and nominal head of polis, or city state and after these offices were restricted in 683.b.c. to yearly tenure gave his name to the year. On pagus Lather their number was increased to nine by the adition of six recording judges. The aristocracy monopolized political office though after Kylon unsuccessfully effort to usurp power and the consequent war with Megara, poluar discontent extorted Draco legal code in 621 BC. The harsh law of property that allowed a debtor’s person to be taken in pledge still reduced many peasants to slavery, but a Court of Appeal of 51. Judges was instituted to deal with cases of bloodshed.

Towards the end f the century new classes (the Timocracy were emerging founded on the wealth gained in commerce or agriculture, and new division of the people, based on landed property was made. The highest class was now the Pnetakosmidiomedmnoi (those whose income was equivalent to 5000 medimmni of corn); next came the Hippies or Knights (300-500) medimmni from whose  ranks came wartime cavalery; and below them the Zeguiitarai or Youmen (those with par of ozen) who in war became Hoplities or infantrymen. The forth estate of peasants and arstisans Tehetes were excluded from the Asembly but paid no taxes.

Solon who became Archon Epynomus in 594 B.C. promogulated Seischathia, canceling by all debts involving elections to archonship to the highest class, but enfranchised the Thetes. He increased the judicial dignity of the Aeropagus while transforming its deliberative functions to the Assembly, and created and created a new system of Council of four Hundred (Boule) upon which devolved in effect the transaction   of the business of the Assembly. The Thetes were exluded from the Bule . Popular tribunals Heliastis were enrolled by lot so that justice be impartial to rich and poor alike. Despite Solon’s reforms party strife between the clans caused thirty years of anarchy, which ended in the constitutional  turanny of the polemarch Peisistratos. Under his benevolent dictatorship the reforms of democracy were preserved, and he administrated the state according to the established usage and his arrangements were wise and salutary.

After the overthrow of his more despotic son Hippies, The Alkmeonid recognized the tribes. Finding Atitica comosed of c.170 demes or sectors(parishes0, he altered their traditional division into three districts the: City, the Coast and the Inland, and the stamp out they old rivalries, he regrouped the inhabitansts. In such reform he make following: The old Council of 400 became a Council 500 composed of 50 deputies from each tribe, elected, annually by lot. The departies of each tribe held office in rotacion for about five weeks in the year as Prytaneis or Presidents. Theu chose one of their number by lot of Epustates (Chief President), who with nine Proderoi as assistant and Gramateus-secretary not of their body, formed the Prytaneia or Presidental Commite. The Puritanism presided also over the meetings of the Ecclesia, which was ultimate , without whose sanctions no bill could passed  into law. By the institution of Ostracism a ten year a banishment  without loss loss of rights used between 487 and 417 the duty of guarding the state against the plots of potential tyrants was trasfered from the Aeropagus to the sovereign people. Pahilochororos tells how in such cases  the Agora was fanced with boards, ten entrances being left, through which the citizens entered by tribes to cast they votes; the nine archons and the Boule presided. The classes of the Timocracy were retained; below the rank of citizen were the Metics, or resident aliens, and slaves.

In 487 BC the power of nine archons was reduced by the institution of their election by lot. Before this date  the Polemarch had acted as commander in chief assisted by the ten tribal generals ; hencoward the Ten Generals (STARTEGOI0, elected every year one of ich tribe, became not only the supreme commanders of the army and navy, but where also the dominant magistates in the political lead each expedition, but where also the dominating magistrates in the politicalfield. Pericles was elected general every year from 43 till his death in 429 from pleagh and from this fact he owed his unique postion. The Pericles and his older contemporary Ephaties is due the completion of Athenian democracy. Nearly all the  power of the Aeropgus were transferred to the Assembly. The arhonship, no longer confined to the two-higer classes, became a paid office, having little political power and pay was also introduced for the Council and the Jurymen. By the time the Peloponnesian war all cased to be entailed.

Philosophical questions

Demos cratos – rule of the people. But we have here a problem in ancient Greece we are have several modus of ruling over the people: Oligarchy –gerusion (the oldest members of powerfully families Sparta, Theocracy (rich people)– Corinth, Basileus – aristocracy and Athena –democracy.

In the first place, what are the people? In ancient Greece demos meant rule of the for people over the rich. In this sense the people means the ‘ruled’.

But this kind of ruling is possible only in small societies like polis –Athena. Everybody have chance to speak in the name of his class or his dema end to represent the will of his community. But how many people have been free in Athena and how many the slaves they have? By definition slave is not a man but only creature which spoke or some kind of tool by Aristotle.

But democracy as way of politic life has big role in Athena mostly in the golden age after Persian –Greece wars. Self- government for small group consist in general participation in the deliberative process, in which person voice carries a weight appropriate  not to his status but to the merits in the judgment of the others, of what he has to say. If despite continuing disagreement a decision  is essential it must be arrived at by majority of group vote. But this chance for everybody who have been a free man the have opportunity  to have influence in political life is exclusive for small community. Because the free citizens of Athena have become on the Stoa, some kind of place for political dispute and run dialogues about that and that and give their political opinion. General notion somebody who is not included in political life that he is IDIOT: WHICH MEANS THAT COULD BE ONLY GOD BY HIMSELF or animal or man who live alienated from the others. By Aristotle the man is zoon poolitcon..It means in his essences is to participate in political life of his polis. But main problems that Athens noun or term or system of democracy is not a viable for  the bigger community. When the association of the Greeks, members of delian league polis likes Corinth, Megara, Theban, Athena, Focida, Aegina, Sparta after wars against Persia the Periclo idea about pan-Hellenic state was annihilated  by Spartans refusal to cooperate . Result was of this disagreement Peloponnesian wars, crash of the democracy and become of the Alexander the Great who whose like his father basileus not democrat..After 30. Years of this stupid Peloponnesian wars Athena never agene recovered including the most good democratic system. Maybe that is prove for that kind of democracy is for such ideal state of circumstances and small community. By whole means and the others polis in Greece become over the Macedonian rule they have lost independency. Main problem was? Disagreement between tribes. Ever body have their inters. Democracy was a last gap between them but for Sparta was first and crucial.

To day we are faced with possibilities of democracy. What kind of face she have? And is this system ”rule of people” appreciable for most of the countries over the world. Is the China or some other bigger countries good field for the democracy and what kind of democracy?

The main question in golden age in Greece, Athena was the question about god?

God was linked with knowledge; by the Plato the man who have knowledge could not male evil he will know the differences. But main philosopher who has a biggest influence of Pericles was Anaxagoras.He have study cosmos but the best known and most influent of all the ancient Greek philosophers.

WAHAT IS HIS NOTION ABOUT modern police 

In the Republic Plato sets out his “ideal state”. It is very decidedly authoritarian. He begins from the premises that only those who know what the good is are fit to rule, and he prescribes a long and rigorous period of intellectual training, which he thinks will yield this knowledge. In a famous analogy, it will loose the bonds that keep most men confined in a cave underground and allow us to ascend to the real world outside, which is world of Forms, available to the intellect but not to the senses. This is to be accomplished by full study of mathematics, which will turn one’s attention towards the Forms, since it is an apriori study and does not concern itself with what is perceptible; and after that a study in dialectic in philosophical debate. Those who complete this training successfully, and so know what the good is will form the ruling elite. From time to time they will be required to give up their intellectual delights and go back into to cave to governed it. They will govern with a view to maximizing the happiness of the state of the whole, but Plato thinks that the way to achieve this is to impose a strict censorship to prevent wrong ideas being expressed, to ensure that each person sticks to his own allotted job, so that he does not meddle with affairs that are not his concern and so on. Plato was firmly against democracy, and seems to have seen no connection between happiness and individual liberty. 

Strictly to be open with this philosophical opinions Plato have notion that rule over state is only for training people for class of philosophers. That democracy is not god modus to run a one polis or country. Democracies have her gaps end big mistake: why the opinion of majority could have influence about some issue. How could common man have knowledge about? Majority is some times not a people but just a group of people  - mass without knowledge that has opportunity to vote by influence of some another group witch have some inters to some propose in assembly. That is now the problem of modern democracy.

And so on!